VR1 neemt afscheid van markante persoonlijkheid!

Serena Frerix, keepster van VR1. Gaat Vrouwen 1 verlaten met pijn in haar hart, maar kan niet anders. Maar zoals ze zelf zegt, Ze blijft een DZC-er en we zijn nog niet van haar af.

Hoe ging dat ook alweer precies?
Dat weet ik niet precies meer. Ik belande via via hier en ze wilden me graag als keepster houden. Toen ik overstapte gingen de vlaggen uit (hahahaha). Ik voelde me welkom, dat was voor mij het belangrijkste. Daarnaast kon ik in de wedstrijden ook nog eens punten pakken voor het team.

En nu ga je stoppen?
Ja, en dat doet letterlijk pijn. Ik heb een verrotte knie. Ben er al eens aan geopereerd, draag altijd een brace, maar heb er toch altijd last van. Hierdoor heb ik al menig wedstrijd vanaf de kant moeten toekijken. Pas geleden ben ik weer in het ziekenhuis geweest voor een MRI. De doctoren gaven aan dat het echt onverantwoord was om verder te sporten. Ze waren zeer serieus en de boodschap kwam luid en duidelijk binnen. Dat heb ik wel even moeten verwerken….
En dan moet je het een keertje aan het team en de trainer vertellen?
Ja, dat was moeilijk. We hebben samen natuurlijk zoveel mooie dingen meegemaakt zoals het kampioenschap en direct daarna de promotie, via de nacompetitie, naar de 2e klasse.
Iedereen wist natuurlijk wel van mijn klachten en eigenlijk riep ik elk seizoen wel een paar keer dat ik zou gaan stoppen vanwege mijn knie maar bleef vervolgens toch. Ze hadden immers niemand anders! En ik kan het team eigenlijk niet missen. Er zijn wel de nodige tranen gevloeid hoor en niet alleen bij mij.

En nu?
Het klinkt raar maar ik ben ergens wel blij met de komst van Veronique. Haar komst en mijn slechte nieuws kwamen op min of meer hetzelfde moment. Zij is keepster geweest bij Fc Gelre en in haar zie ik wel een opvolgster. Ze is nog jong en daar kunnen we nog veel plezier van hebben. (noot redactie: Veronique wordt later voorgesteld). Ik kan het nu wel makkelijker los laten nu ik weet dat we weer twee keepsters hebben, voor VR1 en VR2 één.

We?
Ja, ik blijf wel naar de wedstrijden komen en bij het team betrokken. Dat is best moeilijk maar natuurlijk wel; erg fijn dat het zo kan. Ik hoop dat ik Veronique kan helpen om haar plek te vinden onder de lat en dat zij straks, net als ik, ook een echte DZC-er zal zijn.
Ook ben ik nog assistent bij de MO17-1 en help Laura (keepster) op de trainingen. Ik denk niet dat ze voorlopig bij DZC van mij af zijn.
En een afscheid?
Ik heb mijn laatste officiële wedstrijd thuis tegen SV De Meer uit Amsterdam gekeept en die hebben we gewonnen, gelukkig maar. Dat werd wel weer eens tijd. Na afloop was er een grote groepsknuffel. Het officiële afscheidsmoment stellen we nog even uit.

Dus voorlopig blijven we je nog zien?
Zeker weten. Van mij zijn ze nog niet af!

Heel veel succes en natuurlijk een goede gezondheid gewenst!