Niet angstig naar beneden kijken, maar kop op naar boven VR1!

Afgelopen zaterdag stond de wedstrijd tegen CSW VR1 voor ons op het programma. Een belangrijke wedstrijd. Welke club kan zich handhaven op deze plek en welke club kijkt na deze zaterdagmiddag angstig naar beneden? 

Zij op de achtste plek en wij op de zevende. We verwachtten dat we in ieder geval aan elkaar gewaagd zouden zijn.

Op tijd verzamelden we in de bespreekruimte op ons mooie vernieuwde complex, dat we steeds meer waarderen naarmate we verschillende uitwedstrijden gehad hebben!
Nadat onze trainer Mike een transparante toelichting had gegeven op de opstelling , hij een wissel vergeleek met een dame van plezier en we blij waren dat verzorger Jan-Henk mee zou gaan, vertrokken we naar Wilnis.
Onderweg Anne Palm nog even oppikken die, zoals altijd weer, op tijd was!
De voorbereiding bleef goed en we gingen vol goede moed het veld op. Helaas is een goede voorbereiding geen garantie voor een goede start van de wedstrijd. Ik verloor de tos en we moesten het doen met de zon in de ogen. We lieten juist de tegenstander voetballen en van de scherpte in de voorbereiding was weinig meer te merken. De 1-0 viel dan ook al na 10 minuten.
Na die 20 minuten kwam gelukkig de felheid terug en dat was meteen te merken aan de gele kaart die Maartje ontving. Ik niet? Dan zij ook niet! Anne Palm schoot de bal daarna zo hard richting goal, waardoor de lat twee keer geraakt werd en we toch echt dachten dat die bal over de lijn was geweest. Helaas dachten de grensrechter en de scheids daar anders over..
Met deze 1-0 gingen we de rust in, waar Mike van zich liet horen. Zodanig dat de tegenstander vond dat het te hard ging.. Maar dat hadden we wel even nodig.
De tweede helft startten we goed en het spel ging over en weer.
Marissa kwam er na 10 minuten in voor Rienke en niet lang daarna kwam Mariëlle erin voor Elke, die een bloedneus had door een bal op haar neus. Zo positief die Elke… Zij moet juist lachen om sterretjes die ze zag!
De spitsen van CSW waren erg snel en na 60 minuten viel de 2-0. Toch lieten we de kop niet hangen en voelden we dat er misschien toch nog wat in zou zitten. We gingen 1 op 1 spelen achterin met meer druk naar voren. Jodie, met hielspoor, kwam de laatste 20 minuten het team nog versterken voorin, zij kwam erin voor Maartje. Serena had een paar geweldige reddingen, die helaas minder geweldig waren voor haar knie.
In de 77ste minuut kreeg ook Tess, die haar come-back had na een blessure, een gele kaart. ‘Mafkees!’ was bedoeld voor een natrapster, maar de scheids voelde zich zelf aangesproken.
Er was veel met tijd geknoeid, waar we de scheids op attendeerden. Hij verzekerde ons dat dat goed kwam.
Na een goede voorzet kon Tess de bal strak in het net schieten, de 2-1 was een feit.
Nu moesten we doorpakken!
Helaas floot de scheidsrechter na ongeveer 91 minuten, terwijl we toch nog zeker een minuut of acht tegoed hadden.
Teleurgesteld door verlies de kleedkamer in.. Waar we ook nog met de tegenstander vier douchejes moesten delen… Wat ik in het begin al opmerkte.. wat een mooi en luxe complex hebben we bij DZC! We moeten ons nu opmaken voor pittige wedstrijden waar écht punten gepakt moeten worden. Maar met dit team ben ik er van overtuigd dat we er weer voor zullen gaan!