Memoires #3

Hierbij de derde memoires, van Gerben van Hardeveld, over zijn belevenissen van 50 jaar DZC'68. Elke maand, van het jubileumjaar komen de memoires online. Deze keer met  een spotify playlist.

Au!!!

Het gebeurde in de kleedkamer van Sporting Ambon te Doesburg. Ik zie nog helder voor me, hoe in de rust van de wedstrijd in de kleedkamer twee gezichten wit wegtrekken. Spierwit. Eerst de één, dan de ander.

 We schrijven het seizoen 78/79. DZC’68 had toen een sterke A1. We gingen voor het kampioenschap. De begeleiding had ons optimaal voorbereid: zowel fysiek (met dagelijkse trainingen in de voorbereiding), als tactisch en mentaal. Halverwege lagen we op schema, mede door onze ijzersterke conditie, maar de voorsprong op de nummer twee was nog niet groot.

Het (enige) veld van Sporting Ambon was hobbelig, de ijzige wind joeg dwars over het veld en we voelden ons ook een tikkeltje unheimisch: de bloedig afgelopen treinkapingen in Drenthe voor een vrije Republiek Maluku Salatam lagen nog vers in ons geheugen. Kortom, geen omstandigheden voor tikki-takka voetbal…

Halverwege was de stand gelijk. Het spel was niet best geweest. Maar we waren gekomen voor een overwinning, in die tijd nog goed voor 2 punten. Terug naar de kleedkamer voor hopelijk een warme beker thee. En een donderspeech, daar kon je vergif op innemen.

In ieder voetbalteam heb je een gangmaker, die zich zoals ieder die ooit gevoetbald heeft zal herkennen, vooral manifesteert in de beslotenheid van de kleedkamer. Onze gangmaker was Theo, afkomstig uit Oosseld dus ook streetwise. Maar ook een prima voetballer met een strak schot in zijn linkerbeen en een uitstekende wedstrijdmentaliteit. Het type dat je als coach graag aanvoerder maakt. Dat was hij dus ook bij onze A1. Goede keus van ons driekoppig begeleidingsteam. Maar bovenal beschikte Theo over een ruime dosis voetbalhumor.


Theo bleef meestal staan in de kleedkamer, terwijl de andere spelers rustig op de bankjes gingen zitten. Ook nu weer, bij de deur. Waarschijnlijk met het plan om de aanstaande donderspeech van onze mental coach (tevens conditie trainer) op geheel eigen wijze met gekke bekken van stil commentaar te voorzien. De coach kwam als laatste de kleedkamer binnen en wilde in één klap de aandacht van iedereen trekken door de deur met een keiharde klap dicht te gooien. Om daarna z’n donderspeech te kunnen houden.

Maar die speech zou er helemaal niet komen.

De vingers van onze aanvoerder zaten nog tussen de deur. Wij zagen het allemaal gebeuren. De deur die met kracht dichtgegooid wordt. Dan kijkt Theo naar z’n linkerhand en trekt wit weg. Als hij een halve seconde later begint te schreeuwen, trekt het bloed uit het gezicht van hoofdrolspeler nummer twee zo mogelijk nog sneller weg…

Uiteraard direct onder de koude kraan, daarna naar het ziekenhuis en vanwege een geconstateerd scheurtje in een bot, uiteindelijk gips om de hand en een paar weken geen voetbal voor Theo. Uiteraard welgemeende excuses. Maar vooral een rot gevoel, want dit is het laatste wat je wil meemaken, als coach.

Maar gelukkig heelt de tijd vele wonden, zo ook deze. Hoe de wedstrijd tegen Sporting Ambon is afgelopen, weet ik eerlijk gezegd niet meer. Maar de lange winter met vele afgelastingen gaf Theo de tijd om te herstellen en vervolgens als aanvoerder onze A1 op geheel eigen wijze richting kampioenschap te leiden. Samen met onze drie coaches.

Veertig jaar later is Theo bij DZC’68 coach van het team van zijn kleinzoon. Ik schat in dat hij heel rustig de deur sluit in de rust.

Muzieksuggestie: The Tears Of A Clown, Smokey Robinson & The Miracles