In gesprek met ......

Onlangs heeft trainer Özgur Dayioglu, nieuwkomer in het vrouwenvoetbal, zijn contract bij DZC’68 VR1 met één seizoen verlengd. Uiteraard waren we benieuwd naar zijn bevindingen tot zover en natuurlijk de doelstellingen voor komend seizoen dus gingen we in gesprek.

Waarom koos je er vorig seizoen voor om op de vacature voor hoofdtrainer bij VR1 DZC’68 te trainen?
Nederland is een echt voetballand en de laatste jaren heeft met name het vrouwenvoetbal zich sterk ontwikkelt. DZC’68 is een mooi voorbeeld voor anderen verenigingen die het vrouwenvoetbal een prominente plek willen geven. Bij DZC’68 is er beleid gemaakt en uitgevoerd om het vrouwenvoetbal naar een hoger niveau te brengen en in de uitvoering beschikt de vereniging over werkgroepen die zich richten op prestatieteams en omliggende teams die nodige aandacht krijgen om voetbal aantrekkelijk te maken zodat het kan groeien. DZC’68 staat hier ver buiten Doetinchem om bekend en ook ik had hierover gehoord.

Met welk doelstellingen ben je dit seizoen aan het werk gegaan?
Handhaving als debutant in de Landelijke 1e klasse en van daaruit door ontwikkelen was kortweg de opdracht. In het voorgaande seizoen heb ik als toeschouwer diverse wedstrijden bezocht en het kampioenschap in de 2e klasse van dichtbij mogen meemaken en geconcludeerd dat het deels ontbrak aan strategische en tactische inzichten. Inzichten die in de 1e klasse bepalen of je als team wel of niet kunt handhaven. Er lag voor mij een mooie uitdaging om het voetbalniveau (team) te ontwikkelen, spelers individueel te ontwikkelen en hun vaardigheden te verbeteren en te leren spelen vanuit de speelwijze. In de zomer werd duidelijk dat de selectie om verschillende persoonlijke redenen afscheid moest nemen van een aantal kwalitatief zeer goede speelsters en dus werden er diverse jonge speelsters uit de jeugd en andere damesteams aan de selectie toegevoegd.

Met welke verschillen ten opzichte van het “mannenvoetbal” werd je geconfronteerd?
Het coachen van een dameselftal vraagt wel om specifieke benadering van de trainer-coach. Zeker als je jarenlang jonge mannen hebt getraind op Divisie niveau. Hoewel de spelregels hetzelfde zijn gaan de dames net iets anders om met elkaar dan bij de mannen. Voor mannen soms kleine “oneffenheden” kunnen bij de dames een grote rol spelen in het teamproces en daar moet je als staf zeer alert op zijn. Daarbij is goede communicatie ontzettend belangrijk geweest om goede teamafspraken te kunnen maken over wat wij van elkaar mogen verwachten. Dat is in het begin ook zeker even wennen geweest, over en weer. Een nieuwe coach, nieuwe speelsters erbij, andere teamafspraken, andere teamdoelen en andere speelwijze. Een juiste benadering is dus zeer belangrijk.

Hoe heb jij de eerste seizoenshelft ervaren?
Het eerste seizoenshelft was vooral groeien naar elkaar toe, elkaar goed begrijpen in wat we van elkaar verwachten om uiteindelijk als een team te functioneren en presteren. Trainingstijd is voor mij iets waardevols, iets kostbaars en dat wil ik zo efficient mogelijk benutten met de speelsters. Het ging mij om neerzetten van de organisatie als team, structuur brengen in de trainingen van algemeen naar specifiek, niet te ingewikkeld maken maar juist inzichtelijk zodat het duidelijk is voor iedereen. Zo heb ik geleerd dat de groep behoefte heeft aan meer uitleg door ze veel te vragen stellen en hun te laten denken, visualiseren van de voetbalhandelingen en ze aan het werk laten zetten tot het oplossen van het voetbalprobleem. Ik zie dat veel herhalen van diverse trainingsvormen op den duur ook loont waarbij spelers stapjes maken en zich ontwikkelingen. Er moet plezier zijn, maar niet ten koste van discipline en dit is ook wennen geweest voor het team.
Week in, week uit is de ervaring om aan knopjes te draaien en te zien dat organisatie van het team er goed staat. Inmiddels is er een duidelijke structuur zichtbaar op het veld waarbij we als team aanvallen en verdedigen, vooruitgang in de coaching als team boeken en de samenwerking in de linies wat ook steeds beter wordt. We zijn goed op weg als debutant in de eerste klasse. Ik denk dat wij ook het beste voetbal hebben laten zien in de eerste seizoenshelft. De spelers leren hoe ze elkaars kwaliteiten en vaardigheden kunnen benutten. Daarbij zijn aantal factoren zoals een goede teamorganisatie, acceptatie van coaching, de teammotivatie onmisbaar. Voetbal is doelpunten maken, elkaar belonen op het harde werken als team. Daar moeten we scherper in zijn zodat we nog meer punten kunnen halen.

Dus een tevreden coach over de vorderingen tot zover. Heb je om die reden je contract verlengd?
We zijn goed op weg en zullen ons als team zeker nog verder ontwikkelen. Ik ben dus nog lang niet klaar bij DZC’68 want ik ben pas net begonnen met het uiteenzetten van doelen. Stapje voor stapje ontwikkelt dit team zich en ben pas tevreden als we komend seizoen dit mooie voetbal mogen belonen met een vaste plek in de top 5. Misschien kunnen we zelfs meedoen voor een plekje in de nacompetitie voor promotie naar de hoofdklasse. Wie weet wat er nog meer in zit?
Voetbal is mijn grootste passie en geniet week in week uit als ik met de speelsters samenwerk waarbij we samen praten over voetbalinhoudelijke dingen, maar ook graag luister naar de persoon zelf. Kennis delen is ook jezelf als trainer verdiepen in je spelers wat ze meemaken in het leven. Spelers zijn allemaal uniek en hebben hun eigen persoonlijke situatie wat mij aanspreekt en helpt om ze binnen een team nog beter te helpen presteren. Bovendien is het erg gezellig in de Achterhoek om weg te gaan, dus heb niet geaarzeld om sowieso een jaar nog door te gaan als hoofdtrainer van VR1.