Zoonlief is gedeeltelijk ‘groot’ geworden bij onze prachtige vereniging en speelt al jaren met veel plezier in hetzelfde vriendenteam. Of het toekomstig bierteam zoals ik het wel eens plagend noem. Naast leren voetballen heeft hij er dingen geleerd die ik niet had voorzien maar die misschien nog wel belangrijker zijn dan zijn sportieve prestaties.
Dingen als tegen je verlies kunnen, de ander opvangen als het tegen zit. Omgaan met kinderen die anders in elkaar zitten. Het delen van succes, niet egoistisch zijn en last but not least het club- en teamgevoel. Je doet het samen. Voor een 5-jarige zijn deze dingen verre van vanzelfsprekend en dat leer je bij DZC spelenderwijs.
Voor mij was het dan ook erg fijn om te ervaren dat het bestuur, in nauwe samenwerking met de managers en vrijwiliigers, op dezelfde manier opereert. Clubgevoel, ‘wij’ voorop met oog en interesse voor elkaar. Een warm bestuursbad waar successen en tegenslagen samen worden gedeeld.
Het feit dat ik na een jaar alweer afscheid neem van het bestuur, heeft dan ook niets te maken met de werkzaamheden en de collega’s. DZC verdient bestuursleden die er tijd, liefde en energie in kunnen steken om deze vereniging naar een nog hoger plan te brengen. Dat het zakelijk zo goed met mij gaat dat de tijd en energie ontbreekt, is een luxeprobleem. Dat besef ik maar al te goed,
Dit is overigens geen afscheidscolumn, mochten jullie dat denken. Jullie blijven me tegenkomen in mijn werk voor de financiele stichting. Om maar even met een andere grote liefde, muziek, te eindigen: ‘This is a lovesong, this ain’t goodbye’ (Scouting for girls met een beetje dichterlijke vrijheid van mijzelf :-) )