"Rust" met Jara Hoopman

Rust is het thema van een aantal gesprekken met trainers, leiders en voetballers bij DZC, waarin ‘de rust’ centraal staat. Wat is rust, wat is het bij ’t voetbal, wat is het in ‘t leven. De seizoensopening is voor Jara Hoopman van vrouwen 1.

Het gesprek met Jara vindt plaats in Ruimzicht in Doetinchem. Waarom hier? Ik vind het een prachtige locatie en van binnen is het ook erg mooi. En een frisje en een biertje zijn hier toch net zo duur als in de stad? Verder houd ik wel van chique. Ik heb wel wat met mode en mooie dingen. Ook heeft Jara goede herinneringen aan een paar gezellige etentjes die ze met haar familie in Ruimzicht heeft gehad.

Jara, een aparte naam! Ja, het is een Arabische meisjesnaam. Mijn ouders wilden mij een speciale naam geven, mooi en krachtig. Een naam draag je je hele leven met je mee; naam en persoon horen onafscheidelijk bij elkaar, groeien naar elkaar toe. Jara is 18 jaar jong en woont bij haar ouders Wim en Jolande. Ze heeft nog een broer, Carst, die een jaar ouder is. Het gezin Hoopman is een hecht gezin. De band met Jara’s ouders is prima en dat geldt zeker ook voor de band met haar broer. Er wordt samen gestapt en met de wederzijdse vrienden is ook een prima match.

Jara heeft altijd gevoetbald, ondanks dat ze tennis ook een leuke sport vond. Haar voetbal-roots liggen bij DZC. Vanaf de jeugd speelde ze als meisje bij de jongens en dat ging tot de pubertijd prima. Daarna ontstonden er op meerdere terreinen ‘verschillen’ en liep het allemaal wat minder. Het was ook de tijd dat Jara zich ontwikkeld had als een onderscheidend voetballertje en dat was ook bij PEC Zwolle opgevallen. Er werden keuzes gemaakt en op 15-jarige leeftijd was de overstap naar het grote werk een feit.

Terugkomend op dat hechte gezin, heeft dat een reden? Ja, er is de laatste jaren veel in mijn leven gebeurd en dat raakte ook mijn ouders en mijn broer. Ook de tijd dat ik als 15-jarige de overstap maakte van DZC naar PEC Zwolle was vrij hectisch. Mijn vader bracht mij iedere morgen al vroeg met de auto naar Dieren, en van daar ging ik met de trein naar Zwolle. De eerste tijd dat ik bij PEC speelde, zat ik op een school voor topsporters, De lessen begonnen om 11.00 uur en eindigden om 15.00 uur. Op die manier kon ik voetbal en school prima combineren. Het reizen bleef een dingetje, maar ik kon m’n opleiding aan het CSE (Centre for Sports & Education) afronden.

Rondom die tijd kwamen Jara’s oma en een jong nichtje te overlijden, en ging Jara naar Landstede in Zwolle om een studie Jeugdzorg op te pakken. Landstede had echter niet de mogelijkheden om op ‘aparte’ wijze te studeren en de combinatie studeren en topvoetbal werd een lastige. Daarnaast was er vanuit de leiding van PEC niet veel empathie voor de emotionele gebeurtenissen in Jara’s familie. Er waren dus geen rustmomenten in haar leven, want op beide vlakken moest er keihard gepresteerd worden. En toen? Toen heb ik zelf besloten dat het genoeg was en heb ik de keuze gemaakt het ‘professionele’ voetbal te laten voor wat het is en te kiezen voor een maatschappelijke carrière.

Eindelijk in rustig vaarwater? Nee, niet bepaald. Door de keuze voor Zwolle had ik in Doetinchem bijna alles achtergelaten, vooral mijn sociale leven. Ik moest dus helemaal opnieuw beginnen, ook de opleiding in de Jeugdzorg. Ik voelde me eenzaam en mijn concentratieboog was maar een paar minuten. Mijn geest wilde wel, maar mijn lichaam niet. Ik was opgebrand en had een burn-out. Gelukkig ben ik daar nu uit en rust speelde daarin een grote rol. Het regime was slapen en dingen doen die ik leuk vond. Gelukkig voel ik me nu weer goed en begin ik met goed vertrouwen aan m’n tweede studiejaar aan het Graafschap College.

En weer begonnen met voetballen bij DZC! Ja, terug op het oude nest. Dat was natuurlijk wel even wennen, maar inmiddels spelen we 2e klasse en dat is een prima niveau. We hebben een echte vriendengroep met tieners en dertigers, oftewel ‘uitgaanspubliek’ en ‘moeders’. In de rust van de wedstrijden is het eerst altijd even stoom afblazen, maar dan pakt de trainer het over en wordt er op basis van ‘staan we voor of staan we achter’ goed gesproken over hoe we de tweede helft in gaan. En de komende competitie? Spannend, Het niveau ligt hoger en we moeten veel naar de westelijke kant van Nederland. En daar voetballen ze beter dan in ’t oosten.

Terug naar de drie lastige jaren die Jara achter zich heeft liggen. Was het ‘t waard? Ja, ik ben geworden wie ik nu ben. Heb m’n eigen keuzes gemaakt en m’n ouders en m’n broer hebben me daarin altijd ondersteund. Ik heb een nieuwe start gemaakt en ben eigenlijk een nieuw leven begonnen. Via m’n studie Jeugdzorg, wil ik bij de politie aan de slag. Het gedrag van kinderen en volwassenen houdt mij bezig; ik ben altijd benieuwd naar het waarom? Jara heeft dus haar eigen keuzes gemaakt en een nieuwe start gemaakt. Het past prima bij haar levensmotto: ‘a winner is a dreamer who never gives up!’