Memoires #8

Hierbij de achtste memoires, van Gerben van Hardeveld, over zijn belevenissen van 50 jaar DZC'68. Elke maand, van het jubileumjaar komen de memoires online. 

Das Schlüsselbein

We speelden die middag met ons tweede elftal een internationale wedstrijd. Tegen Fortuna Elten. Dat ligt nét over de grens bij Beek. En ook nog eens tegen het eerste elftal! Een belangrijke oefenwedstrijd in de voorbereiding op een nieuw seizoen. 

Sjef was onze laatste man en aanvoerder. Hij had van een nadeel (hij was, zeg maar, nogal aan de stevige kant) een voordeel gemaakt. Bij boslopen liep hij in plaats van drie rondjes, er maar twee. Met goedvinden van de trainer. Want hij was tenslotte veel zwaarder, niet waar? En in de wedstrijd liep hij nog wel eens een doorgebroken speler omver, waarbij hij vervolgens meestal weg kwam zonder kaart. Want hij kon de scheids overtuigen dat hij met al die kilo’s niet zo wendbaar was. Het slachtoffer van zo’n bodycheck was meestal niet zo van die onschuld overtuigd. 

Behalve zijn gewicht, bracht Sjef ook een goede trap mee. Hij kon de bal over grote afstand zuiver plaatsen. Je deed hem geen groter plezier, dan als aanvaller te scoren uit zijn pass. En soms scoorde hij zelf, uiteraard uit een vrije trap. Dat moesten we dan nog maanden horen. Want hij was altijd nogal ‘aanwezig’. 

Maar bovenal was hij een echte teamspeler. Hij wilde altijd winnen. Ook, of misschien wel juist, van ‘die Duitsers’. Van Fortuna Elten, dus.

We waren sterker dan Fortuna. We deden de WK finale van 1974 over, maar dan beter. We kwamen, ook nu, op voorsprong. De Duitsers werden daarna gevaarlijk over de vleugel. Met name de jonge en lichtvoetige Rechts Aussen, brak al een paar keer gevaarlijk door. Maar scoorde nog niet.

En toen gebeurde wat wij al zo vaak hadden meegemaakt: Sjef ging echt voor de bal, zo verklaarde hij later. Maar hij kwam iets te laat. Of te vroeg, vanuit het perspectief van de snelle Duitse aanvaller. In ieder geval hoorden we een doffe knal toen deze na een korte luchtreis tegen de reclameborden smakte. En daarna kermend bleef liggen.

Na zijn bekende verontschuldigingen richting scheidsrechter over 120 kilogram en beperkte wendbaarheid, ging hij ook nog even bij de gewonde Duitser langs. Hij sloeg hem daarbij amicaal op de schouder en vroeg in zijn beste Duits ‘Hast du das Schlüsselbein gebrochen? De-voorlopig-niet-meer-zo-gevaarlijke-Duitser, slaakte een luide kreet van pijn en beet Sjef woedend toe: Hau ab, du Bomber!!!

Sjef had hem kennelijk op zijn toch al pijnlijke schouder geslagen. Al dan niet per ongeluk…

Muzieksuggestie: Männer, Herbert Grönemeyer