Mies Eggink vertelt over de wedstrijd DZC'68 VR1 – Steenwijkerwold VR1

De eerste wedstrijd van de nacompetitie was vorige week uit tegen Steenwijkerwold en ditmaal kwamen de vrouwen uit het dorp met 2000 inwoners onze kant op. Uit 1-2 gewonnen en dus was gelijkspel het minimale wat we eruit moesten halen.

Uit hadden we een goede wedstrijd gespeeld tegen de dames die veel ervaring hadden en ons voordeel was dat we nu thuis op 'ons' kunstgras konden spelen. We wisten hoe ze speelden en dat de voorhoede vooral gevaarlijk kon zijn. Het beloofde een mooie middag te worden met veel publiek langs de lijn. 

De eerste helft begon meteen scherp en we zaten er boven op. We creëerden kansen en zij lieten ons komen. Gevaarlijk bleef hun counter dat resulteerde in een aantal kansen. Wij overheersten maar de bal ging er niet in. Als laatste man begin ik nu lol te krijgen in deze toch wel mooie positie en mijn taak was dan ook de zaak dicht te houden. Ik begon meteen met een felle sliding om te laten zien wie er de baas is, ook al was die sliding niet eens echt nodig geweest.. In de laatste tien minuten van de eerste helft werd er feller gespeeld en de scheidsrechter, die sowieso graag floot, gaf rood aan een speelster van Steenwijkerwold die Sophie behoorlijk aan het natrappen was. De frustratie nam toe en ik heb Jara, die opkwam voor haar teamgenoot, nog nooit zo boos gezien waardoor zij ook moest oppassen voor een kaart.

Met 11 tegen 10 en een 0-0 op het scorebord gingen we de rust in. Het stelde me niet gerust. Eén tegengoal was al genoeg voor hen om verlenging af te dwingen. We spraken af niet veel anders te gaan voetballen, maar wel dat we door moesten pakken 'DZC?! WRAAAAARRRGGGHHHH!' klonk het in de kleedkamer.

Het begin van de tweede helft was weer voor ons, maar weer kwamen ze er nu en dan door. Wij hadden meer kansen, het middenveld en voorin combineerden met elkaar en toch lukte het niet om de goal te vinden. Er werden nog twee gele kaarten uitgedeeld en de sfeer werd grimmiger. Hier en daar werd er een tik uitgedeeld en de verzorgers moesten vaker het veld betreden. In ongeveer de 80ste minuut kregen zij een vrije trap op ongeveer 30 meter. We stonden op één lijn en zoals afgesproken stapte ik terug toen de trap genomen werd. Elke en ik zagen er een speelster door komen en haar de bal met de hand meenemen. Helaas zag de scheids dat anders en kon ze scoren. Nu was het 0-1 en hadden we nog maar 10 minuten. Tess, die aan het terug komen is van een knieblessure, kwam er voor Sanne in en kopte een vrije trap van Jodie door naar Jara die hem erin kon schieten! 1-1!!! Wat waren we blij! Ook Anne H en Marissa kwamen er nog in voor Maartje en Rienke, zij zorgden ook dat we de wedstrijd uit konden spelen en de 1-1 konden behouden.    

Tuurlijk baalde ik van de tegengoal maar verder was ik wel tevreden op mijn eigen en het team zijn spel. De eindstand telde! 

Zelf vond ik dat het héle team er stond. Als ik toch uitblinkers moet noemen, dan noem ik Serena, Jara en Sophie. Serena heeft wanneer ze MOEST, gedaan waar ze zo goed in is ondanks haar blessure aan haar schouder! Jara heeft, net als de rest van het team, gestreden en stond op de juiste plek op het juiste moment en Sophie, die al een deel van een toernooi gespeeld had, heeft alles gegeven wat ze had!

Maartje had een belofte gedaan en is echt de sloot ingesprongen. We waren blij en uitgelaten en maken ons nu op voor de volgende twee wedstrijden om de strijd voor promotie naar de tweede klasse!